Liefde is liefde

Vrouw vrouw
Man man
Man vrouw
Vrouw man

Liefde is liefde
Voor hem of voor haar

Liefde is liefde
Zo mooi en zo waar

Liefde is liefde
Eerlijk en oprecht

Liefde is liefde

Winnaar van elk gevecht

Maken tot wie ik ben

Warmte
Liefde en geluk
Emotie
Pijn en verdriet

Vaak zo dicht bij elkaar
Met elkaar verbonden
Van hier en nu
En zeker ook van toen

Ik koester ze
Neem ze met me mee
Laat ze me leiden
En maken tot wie ik ben.

Het zou niet zo moeten zijn......

Hand in hand loop ik met mijn vrouw. Omdat het zo voelt, omdat ik het fijn vind en gewoon omdat ik van haar hou. Niks ongewoons als twee mensen van elkaar houden. Je denkt er niet bij na en zo hoort het wat mij betreft ook te zijn.

Het ongewone ontstaat op het moment dat dit hand in hand is op een plek waar voor ons dreiging van uit gaat. In het donker, lopend in de buurt van een trein- of metrostation, al winkelend af lopend op een groep jongelui. Zo maar wat voorbeelden, waar ik spontaan een hele lange lijst van zou kunnen maken. Als ik er te lang over na denk kan ik er verdrietig van worden en dus blok ik het meestal maar. 

Ik blok het tot zomaar iemand in een gesprek aan geeft dat ie zich nooit gerealiseerd heeft hoe erg het eigenlijk is dat je daar mee bezig moet zijn. Dat ie zich niet voor kan stellen dat iemand er iets van zou zeggen als hij met zijn vriendin hand in hand loopt. Laat staan dat ie zich voor kan stellen dat je elkaar snel los laat bij het naderen van bepaalde situaties. Wel snapt hij dondersgoed dat wij dat wel doen: "omdat het nou eenmaal door bepaalde groepen mensen totaal niet geaccepteerd wordt".

Dan ineens voel ik een brok in mijn keel en weet ik weer waarom ik het blok. Ik blok het omdat het me er mee confronteert dat er nog steeds zo veel mensen zijn die mijn leven afkeuren, niet normaal vinden, vies vinden of wat dan ook. En natuurlijk heb ik daar in principe schijt aan en vind ik het zielig dat deze mensen zo bekrompen zijn. Vooral zielig voor hun. Maar heel af en toe, gelukkig niet al te vaak, doet het me pijn. Pijn in mijn donder, pijn in mijn hart, omdat het niet zo zou moeten zijn........

Mensen komen en gaan / Soms vind ik dat gewoon even niet leuk

Mensen in je leven komen en gaan. Dat hoort er nou eenmaal bij. Familie, vrienden, kennissen en ook collega's. De ene groep is stabieler door je leven heen dan de andere. Logisch, te verklaren en misschien maar goed ook.

In sommige situaties kan je er vrij makkelijk mee leven, went het vrij snel. Hoe hechter het contact echter met iemand, des te moeilijker het soms is om je er bij neer te leggen dat mensen hun eigen route bepalen. Hun eigen gang gaan en je ze waarschijnlijk uit het oog zal verliezen. En met uit het oog verliezen, bedoel ik letterlijk uit het oog verliezen. Natuurlijk weet ik als geen ander dat de sociale media iedereen binnen bereik houdt, maar dat blijft toch echt anders dan contact i.r.l.

Al zo vaak heb ik mezelf tegen mensen horen beloven dat we echt contact houden. Dat doen we dan ook echt en de intentie is ook zo oprecht als ie maar zijn kan. Na verloop van tijd zie je alleen toch dat het contact steeds minder wordt en weet je hoe laat het is. En ja ik weet het, dat hoort bij het leven en het is ook goed.

Dit blogje ontstaat aan de vooravond van weer zo'n moment. Natuurlijk houd ik haar reilen en zeilen straks bij via facebook en zullen we best nog wel eens whappen, maar het wordt toch anders. Anders en we zijn er zelf bij hoe anders, ook dat weet ik.

Het hoort er bij en ik gun haar absoluut het allerbeste, maar stiekem, diep van binnen, gewoon even vanuit mezelf gedacht, gewoon even egoïstisch, vind ik het gewoon niet leuk. Zo niet leuk, omdat het contact in die 4 jaar best speciaal geweest is en ik weet dat ik dat ga missen.

De rest van mij weet aan de andere kant dat het goed is en dat die 4 jaar mee gaan naar een heel speciaal plekje; achter een van de vele deurtjes van de kastjes van mijn hart. Want daar hoort dit zeker thuis.

Het ga je goed lieve collega, ga heerlijk genieten van je volgende stap, het is je zo ontzettend gegund.

Prachtig

Het leven is mooi
Het leven is prachtig
Geniet elke dag
Of je nou tien bent of tachtig!

Hardloopkoorts

Het komt en het gaat. Soms zonder aanwijsbare reden en soms zo duidelijk zichtbaar waarom. Waar heb ik het over? Iets wat je volgens mij alleen begrijpt als het jou ook ooit heeft gegrepen.

Jaren terug toen ik stopte met roken, wist ik heel goed dat ik er iets tegenover moest zetten. Iets sportiefs, wat zou voorkomen dat de kilo's er aan zouden vliegen. Tot mijn eigen stomme verbazing werd het hardlopen!!!
Ooit wel eens eerder gedaan, maar nooit volhardend genoeg geweest om langer dan een week vol te houden. Hoe herkenbaar voor velen.

Dit keer was het anders. Het moest en zou lukken, hoe moeilijk ook.
Aan de slag met een beginnersschema, gewone joggingbroek, dikke trui en goedkope hardloopschoenen en vooral GEEN conditie als verstokte kettingroker. Want ja dat was ik echt, dat hoef ik niet meer te ontkennen.

Het was eind september begin oktober, het weer was toen nog redelijk, maar al gauw zouden we de winter binnen stappen. Keurig netjes 2 keer in de week na het werk en de 3e keer in het weekend. Ploeteren was het, maar we hielden allebei vol. Ik vervloekte het regelmatig, maar wist zo goed dat ik door moest zetten. Was het niet voor mezelf dan was het wel voor mijn medezwoeger, mijn wederhelft.

In die periode konden we het echt niet leuk vinden, maar er kwam in elk geval wel een moment dat er "echte" hardloopkleding gekocht werd. Zo vreselijk vonden we dat, hilarisch eigenlijk. Wij samen in onze "flitsende"strakke hardloopoutfits over de dijk dwars door Spijkcity. Stiekem hoopten we elke keer maar niemand tegen te komen. Om onszelf te overtuigen bleven we maar volhouden dat we niet genoeg mensen kenden in Spijkenisse die ons zouden herkennen. Maar geloof me, niks was minder waar....... we werden steeds meer herkend, juist door dat hardlopen. Of mensen ons nou zielig vonden, medelijden hadden of ons gewoon vierkant uitlachten in het begin, ik kan het je niet vertellen. maar oh wat had ik mezelf af en toe graag verstopt.

Langzaam werd het anders, de rondes werden wat groter, we konden het schema los gaan laten en niet te geloven het leek er op dat ik het heel af en toe stiekem zelfs leuk ging vinden. Leuk en zelfs af en toe een beetje stoer. En oh wat was ik trots toen er uiteindelijk echt aan 1 stuk een afstand van 5 km afgelegd werd.

Er werd ineens gepraat over meer dan alleen die afstand, hoe kunnen we gaan versnellen, er moet toch meer in zitten. Zijn er niet leukere rondes te bedenken om de afwisseling er in te houden. En nee het moet niet gekker worden, er werd zelfs een serieus sporthorloge gekocht met hartslagmeter en gps hahaha. We waren gek aan het worden allebei. Serieus hardlopen ik hahaha, never nooit gedacht dat dat er ooit van zou komen.

Was het toen al die koorts, die ik voelde? Ik weet het niet zeker, maar er waren momenten dat ik het zo heerlijk vond om mezelf zo af te matten om helemaal kapot te gaan. Zo'n periode waarin niks te gek is. Geweldig gewoon....... Maar dan vervolgens weer die momenten dat het niet wil, het niet meer gaat en je niet aan kan wijzen waarom. Je gaat ploeteren, wil eigenlijk niet meer en langzaam komt de klad er in. Klaar was ik er dan mee, wilde alles aan de hoogste boom hangen en nooit meer terug halen. Soms tot huilen aan toe.

Door er dan over te praten, nieuwe uitdagingen te zoeken, maar ook gewoon eens even rust te nemen en niks te moeten, kwam de koorts als vanzelf weer terug. Ik moest weer gaan rennen, ook al was het maar een klein stukje. Het was toch gewoon doodzonde om die conditie weer af te laten zwakken, ik had er toch niet voor niks zo hard voor gewerkt.

De volgende trigger werd de 10 km. Als 5, 6 en 7 lukte, moest 10 toch ook gewoon haalbaar zijn. Schemaatje er bij van internet en gaan met die banaan. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek al snel. De trigger was niet groot genoeg, er moest een officieel groot evenement aan te pas komen waar we naar toe konden werken: De Ladiesrun voor Pink Ribbon dat moest hem worden, daar gingen we voor. 

En ja, 13 juni 2010 staat in mijn geheugen gegrift. In Rotterdam, over die vervloekte Erasmusbrug, tot 2x aan toe. Totaal verrot gingen we, maar we hebben het wel geflikt, de finishfoto's hoe erg ze ook zijn, worden gekoesterd. En toen was het gebeurd, de koorts velde ons meer en meer. Spijkenisseloop, City-Pier-City, 10 km tijdens de Rotterdam Marathon, nog een keer Ladiesrun (maar helaas toch niet). Ik wilde bij die grote evenementen zijn, pr's verbreken, mezelf overtreffen elke keer weer. Geweldig vonden wij het allebei, het kon niet stuk.

Tot het blessureleed begon en het per direct echt even over was. Net voor die 2e Ladiesrun in 2011. Complete rust, niks ging meer, pas op de plaats, te lang doorgelopen, te lang klachten genegeerd. Hardloopkoorts niet weg, maar de kop in gedrukt.

Diezelfde hardloopkoorts zorgde er een jaar later wel voor, dat de wil er was om weer te gaan beginnen, me er weer keihard voor in te zetten ook al kostte het enorm veel moeite en discipline. Ook nu werd een hele tijd later het inschrijven voor wederom de Ladiesrun de drijfveer en ook nu lukt het. Niet zo makkelijk als de vorige keren, maar ik liep hem uit en had het gevoel weer terug, dacht ik.

Toch was het anders, uitgelopen, voldaan gevoel, maar de koorts was niet hevig genoeg. Ik liet het weer schieten, zwakte weer af. Ondanks verwoede pogingen wilde de echte koorts niet terug komen en liet ik het versloffen. Ik zocht excuses, de studie, druk met werk, last van mijn been. Ik wilde gewoon niet. Met de zomervakantie gingen de hardloopschoenen wel weer mee, maar ze zijn de koffer niet uit geweest. Ergens een hele enkele keer wisten we elkaar te motiveren, op te peppen om toch weer te gaan, maar niet meer met die drive. Ik heb het gelaten voor wat het was en me er bij neergelegd. Intussen de sportschool opgezocht om toch maar weer wat te gaan en doen en ook af en toe de loopband te trotseren. Maar oh wat heb ik een hekel aan dat ding. Binnen is zo anders dan lekker buiten door weer en wind.

En nu......... met het bedenken van dit blog voel ik het weer.......... het begint weer te kriebelen.......... het komt er weer aan. Die rare kriebels in het lijf, die vertellen dat het gedaan is met de rust, dat er weer eens beweging in moet komen. Dat alle rare pijntjes niet voor niks ontstaan als ik dat luie lijf niet gauw weer naar buiten stuur. Dit blog zou wel eens dat laatste zetje kunnen zijn, dat laatste zetje om er weer voor te gaan. En of het uiteindelijk nou 3, 5, 10 of 15 km gaat worden dat ga ik wel zien. De hardloopkoorts dringt weer aan, ik krijg er weer zin in. Komend weekend zou zomaar weer eens een mooie start kunnen zijn.

Tot de volgende Ladiesrun (of welke andere loop dan ook)

Ook Zuid-Limburg

Een heerlijke wandeling in mooi Zuid-Limburg. Een geweldig stukje Nederland waar wij allebei zo graag komen.
Na de drukke kerstmarkt in Aken is zo'n wandeling in de bossen een verademing en genieten we van al het moois wat de natuur ons te bieden heeft.

Zonder kaart, zonder route gewoon even lekker met zijn tweeën struinen door het bos, over kleine heuvelachtige achteraf weggetjes, langs de vele typerende vakwerk huizen. Koud is het, dikke jas aan en handschoenen, maar door de inspanning is dat laatste als snel niet meer nodig.
Soms luisteren we naar de stilte, daarna praten we over alles wat we zien, zien ons aan het einde van de wandeling heerlijk zitten aan een groot stuk vlaai of een lekker donker biertje, maar bovenal genieten we. Genieten zoals alleen wij dat samen kunnen op onze eigen manier.

Genieten, behalve op dat ene moment. Het moment waarop we beiden een naar gevoel krijgen bij wat we zien. Het zal ook wel bij mooi Zuid-Limburg horen,  maar aan ons is het niet besteed. Een grote groep mannen nadert ons met grote jachtgeweren vergezeld van hun jachthonden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen vegetariër. Sterker nog ik hou gewoon van een goed stuk vlees. Maar het gevoel wat ik kreeg bij zo'n grote groep jagers met hun grote geweren en hun honden was zo niet goed. Ik kon daarbij zelf niet goed inschatten of het voor de lol was of niet, maar de aanblik hier van bracht een gevoel van walging en boosheid naar boven. Terecht of onterecht het was het gevoel wat mij overmeesterde en wat me toch ook bij blijft na een paar heerlijke dagen samen in Zuid-Limburg.

Anders zijn

Anders zijn
In iemands ogen
Zoals hij het zelf ervaart.

Anders zijn
Volgens een mening
Waar hij zich blind op staart.

Anders zijn
Wat is dat nou precies
Waarom gezien als negatief?

Anders zijn
Voor mij juist heel speciaal
Vooral heel positief

Anders zijn
Wie bepaalt wat anders is
of juist onderscheidend en uniek?

Een stapje voor

Door het vuur
Vooral voor elkaar
Ook voor andere dierbaren
Maar vooral alleen voor haar

 

Soms lijkt dat heel gewoon

Elke dag steeds weer

Tot je weet dat het ook anders kan

Zomaar op een keer

 

Waak voor dat moment
Want juist precies daar
Vooral na al die tijd
Schuilt jouw eigen gevaar

 

Weet dat het er is
Maak dat je het herkent
Zorg dat je het die ene keer
Net een stapje voor bent.

Bijzondere mensen

Bijzondere mensen
Komen in je leven
Op juist die momenten

Als je het even niet door hebt

 

Juist deze mensen
Hebben je veel te geven
Op allerlei terreinen
Daar waar jij het niet verwacht

 

Stel je je open
En volg je je hart
Dan maakt het je rijker

 

Wil je het niet zien
En sluit je je af
Weet dan wat je mist.

Leuke quotes MS collecte 2013

Moeder tegen dochter (ca.15): "heb jij nog kleingeld voor de MS collecte?"
Dochter: "Ja, maar dat is mijn bijdrage, ik wil zelf wat geven. Geef jij ook zelf maar."
Ik hou er van: 1 huis twee donaties :-)

"Ik heb zo'n respect voor mensen die dit doen door weer en wind. Het scheelt wel als je weet voor wie je het doet he? Voor wie loop jij nou eigenlijk echt?" Een mooi gesprek volgt *slik*.

Jochie van jaar of 4: "Mama wat is dat? Mama: Dat is voor MS. Nee mama dat is tegen MS."

"Hoe kan ik nou niks geven als je het zo lief vraagt."

"Ja natuuuurlijk heb ik iets over voor MS, ik heb alleen niet zoveel kleingeld in huis." Vervolgens stort de beste man minimaal 10 euro aan groot muntgeld in de bus :-):-)

"Ik heb geen kleingeld, maar wel een goede bui." Mogen meer mensen hebben geloof me! Wow!!!

"Ik doe wel even de deur dicht want het is koud buiten". Komt terug "hmm dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen, sorry". En die sorry was oprecht.

Zo'n dag........

Zo'n dag die we allemaal wel kennen.  Zo een waarbij alles net ff niet gaat zoals het moet. Zo'n dag had ik vandaag of eigenlijk vanmiddag.

Het begon al bij het weg gaan van mijn werk. Vrije middag genomen, met lege handen naar de auto, terwijl er een doos planten meegenomen moest worden.
Vergeten, jammer, wat maakt het uit, gewoon ff terug en alsnog ophalen. Geen probleem als je dan niet per ongeluk je autosleutel laat vallen. Nog een keertje terug dus.

Eindelijk weg, op naar Hoogvliet om geld uit te geven. Eventjes de strijd aan om een parkeerplek. Leuk die markt, maar als daar de helft van de parkeerplaatsen aan op gaat wordt het ff minder.
Drie rondjes om de binnenban en veel, heel veel haantjes- en hennetjesgedrag later wilde ik het bijna opgeven nadat ik zowat mijn auto in een andere had geboord. Net op dat moment was het gelukkig eindelijk raak, ik had eindelijk geluk.

Ik had mijn brammetje wel verdiend vond ik. Heerlijk met mayo en pinda, ik kon het niet weerstaan. Heerlijk was ie, alleen wel jammer dat ergens de helft nu licht te wachten op een hongerige hond of zo. Zo jammer...... Ik had niet zo'n vaste hand zal ik maar zeggen. Oftewel ze was gewoon een beetje blond, onhandig, dom. Noem het zoals je wilt.

Tja en dan daarna nog boodschappen doen hahaha. Gewoon voortaan lekker niet doen Leandra, dat kan gewoon niet goed gaan,  dat weet je toch.
Ik ga me zelf niet te veel voor lul zetten hier, maar geloof me ik heb een paar kilometers te veel gemaakt, ben tassen vergeten en heb mezelf genept. Maar uiteindelijk had ik wel alles lol. Alles op 1 flesje bier na. De volle krat bleek niet vol.....

Met verhit hoofd ondanks de kou, er helemaal klaar mee, kom ik bepakt en bezakt bij de auto om te zien dat een meeuw het ook zo'n dag vond: mijn hele auto ondergescheten door dat @#$& beest.

Pffffff zo'n dag, nu veilig thuis, maar moet nog op pad. Duim alsjeblieft voor me dat het alleen de middag was ;-) Gewoon zo'n dag, niks ergs, niks bijzonders, maar zo irritant.

Loslaten om door te kunnen gaan.

Loslaten, daar en waar je kan.

Niet altijd even simpel,
Wel een absolute must
Om weer even door te kunnen
Zelfs om meer dan dat.

Noodzakelijk om te overleven.

Niet jezelf te verliezen aan emotie of aan pijn.

Of zelfs maar te vergeten

Wie we zelf nu eigenlijk zijn.

Een simpel en eenvoudig woord
Met veel betekenis en gevolg.
Voor de een geen enkel punt,
Voor de ander niet te doen.

Niet hetzelfde als vergeten
Meer het accepteren van.
Het een plek weten te geven
Om weer door te kunnen gaan.

De ruimte voor jezelf creeren,
Weer open kunnen staan
Voor dat wat ook belangrijk is
Je zeker niet mag overslaan.

Loslaten, loslaten om door te kunnen gaan.

Mengelmoes

Ik ben er uit: een mengelmoes, ja dat is wat ik ben. Een mengelmoes, een mix van geweldige invloeden uit Maarssen, Utrecht, Haarlem, Amsterdam, Spijkenisse, Sierteelt Westland, Rotterdam en zelfs Delfzijl/Groningen. Ik sta er zelfs soms versteld van, maar kan niet anders dan toegeven dat deze steden/regio's inderdaad allemaal ergens in mij terug te vinden zijn.

 

Geboren en getogen Maarssenees met een speciaal plekje voor Utrecht. Natuurlijk eerst Maarssen en Maarssenbroek. Daar liggen echt mijn eerste voetstappen. En denk ik er aan terug dan denk ik vooral aan de kaatsbaan, Goudestein en natuurlijk aan Duivenkamp, waar ik 15 jaar gewoond heb. Duivenkamp in Maarssenbroek, forensenplek bij uitstek. En natuurlijk Bloemstede, de volleybalhal en aangrenzende kroeg.

Veel herinneringen, die uiteindelijk allemaal ook richting Utrecht gaan. Utrecht met haar geweldige terrasjes, heerlijke kroegen en clubs aan de Oude Gracht. De Middeleeuwse binnenstad, de Dom, de Jaarbeurs en ja zelfs Hoog Catharijne. Ik hou er van, al mijn hele leven. Als ik er om welke reden dan ook weer binnen stap, voelt het gelijk weer goed, helemaal eigen en eigenlijk weer een beetje thuis. Ik woonde er niet, maar er liggen zoveel voetstappen van mij en jeetje wat heb ik dat treinritje Maarssen - Utrecht vaak gemaakt. Utrecht was winkelen, genieten, en later vooral ook stappen. Eind vorige jaar kwam ik tijdens mijn studie weer veel in Utrecht en jeetje wat een goed gevoel. Utereg me stadsie en Maorssen, ergens in mijn manier van praten vast nog wel terug te vinden ;-)

 

Mengelmoes omdat het mooie is dat ik dat gevoel niet alleen bij Utrecht heb. Na mijn jaren in Maarssen en Utrecht, kwam Haarlem op mijn pad. Een stad die zich met gemak kan meten met de charmes van Utrecht. Natuurlijk op haar geheel eigenwijze eigen manier. Elke (ex)inwoner van Haarlem heeft haar eigen favorieten, maar god wat hou ik van die stad, van de Grote Markt, de talloze heerlijke eetcafeetjes, de Botermarkt, mijn voetstappen in het Rozenprieel en de Haarlemmerhout.
En niet te vergeten het schitterende Spaarne, waar ik nog steeds zo van geniet als ik richting mijn zus en ouders rijd. Ik zie mezelf elke keer weer voor het eerst over het Spaarne van Haarlem naar Spaarndam schaatsen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Kapot was ik, maar oh wat voelde dat geweldig.

Noem de Haarlemmer stug en moeilijk toelaatbaar, ik denk ik eerder dat een nieuwkomer goed geaccepteerd wordt als ie er wat tijd voor neemt. En zit je er dan tussen........ dan sluit je Haarlem voor altijd in je hart.
Oh ja en Haarlemmers beweren abn te spreken hahaha. Ik laat me er niet te veel over uit, maar hopelijk heb ik dat dan in elk geval van ze meegenomen ;-)

 

In dezelfde periode dat Haarlem mijn hart gestolen heeft, werd ik verliefd op een andere stad. Ik ging werken in Amsterdam en als je in Amsterdam gaat werken dan volgt er natuurlijk vanzelf veel meer. Amsterdam, mooi Amsterdam. Zeg me niet dat ik dat niet mag zeggen nu ik in regio 010 woon, want Amsterdam is gewoon anders.
Ik heb er gewerkt, ben er uit gegaan, heb er geshopt, gefeest en alles gedaan waarvan de details niet online hoeven te komen ;-). Ik kom er nog te weinig, maar wat blijft die stad imponeren.
Of het nu een privebezoekje is aan het Paradiso of een zakelijk bezoekje aan ditzelfde deel van Amsterdam, het maakt altijd hetzelfde los. Het voelt gewoon goed! Druk, mooi, imposant, vrolijk en zo vrij. Amsterdam je blijft gewoon geweldig, wat ze er hier in 010 ook van zeggen.

 

Nu werk ik al ca. 10 jaar in het Westland en het aangrenzende Maassluis, woon dezelfde tijd in Spijkenisse en kom ook sinds die tijd met regelmaat in Rotterdam. Alle drie hebben ze hun charme en het totaal maakt het voor mij compleet.
Maar om nu te zeggen dat ik ineens fan ben van Feyenoord en de Westlander door en door begrijp, dat gaat net ff te ver. Wel snap ik nu dat je alleen patat van Bram moet eten, word ik erg blij van het geweldige aanbod van multiculti restaurants, de Oude en de Nieuwe Binnenweg, kom ik graag op de Rotterdamse markt en geniet ik als geen ander van de echte Rotterdamse mentaliteit en gezelligheid. En bovenal wil ik nog echt het liefst elk concert bijwonen in de Ahoy. Leuk zo'n Geldredome, HMH, Ziggodome whatsoever, geef mij maar Ahoy Rotterdam.

Geboren en getogen Maarssenees met Utrechtse trekjes, volledig overtuigde import-mug (Haarlem), geaccepteerde genieter van de stad en haven van Amsterdam, aangenomen dochter van tuinbouw regio Westland, steeds meer genieter van Rotterdam en ik kan wel zeggen goed gesettelde inwoner van Spijkenisse dat is het wel zo'n beetje hahaha.
Oh ja en niet te vergeten de taal een klein beetje overnemende schoondochter van de provincie Groningen. Laten we die bovenal niet vergeten. Want tegenwoordig ga ik niet meer naar bed, maar op bed en heb ik ergens geen belang bij in plaats van geen interesse in. En oh ja ik ben dol op poffert :-) Ja ja ook de Groningse woordjes sluipen er langzaam in.

Een mengelmoes ja dat is wat ik ben en ik ben er trots op!
 

 

Lachen is heerlijk, lachen is gezond!

Met een lekker glaasje port zit ik heerlijk na te genieten op de bank. Met een grote glimlach, die er echt even niet af te krijgen is. Proost!

Vanavond hebben wij getuige mogen zijn van de geweldige nieuwe theatershow "Van Jewelste" van Sara Kroos in het Oude Luxor in Rotterdam en oh wat hebben wij ons bescheurd.

Vanaf de eerste grap was het raak en werden we meegenomen in het geweld van Sara, die in een bijna onmenselijk tempo de ene na de andere grap op je af vuurt.

Zonder de mooie grappen te verklappen, omdat ik vind dat iedereen echt zelf moet gaan kijken, kan ik wel verklappen dat ze zich dit keer flink gericht heeft op het op de hak nemen van de heterovrouw. Voor ons kaassie zogezegd ;-) 

Samen met mijn wederhelft en de geweldige mensen om ons heen hebben wij Sara getrakteert op een geweldige Rotterdamse sfeer. De zaal ging los en liet zich nergens door weerhouden. Voor ons wel een ongelooflijk contrast met een zelfde avondje cabaret in terughoudend Spijkenisse trouwens. 

Vanavond was het lachen, gieren, brullen, maar ook ruimte voor een traan. Zo mooi hoe Sara je in zo'n voorstelling ook terug weet te brengen naar datgene wat het allerbelangrijkste is: de mensen met wie jij aan de keukentafel zit. De mensen dicht om je heen, die het meest belangrijk voor je zijn. De tijd stil willen zetten op het moment dat zij er allemaal nog in goede gezondheid zijn. Zo mooi en ook weer zo raak.

Daarna zo weer doorpakkend naar de buikpijn, buikpijn van het lachen. Ongeremd, zonder er bij na te denken alleen maar lachen, de een nog harder dan de ander. En oh mensen wat voelt dit toch lekker en wat is dit een aanrader. Lachend zijn we de deur uitgestapt, lachend metro en auto in en glimlachend nu nog op de bank. Wat is het toch een topwijf en wat is lachen toch heerlijk.

Wij zeggen na zo'n avond weer dat we vaker naar het theater willen en daarmee zeggen we ook allebei heel hard dat we gewoon nog veel vaker goed willen lachen. 

Want lachen is heerlijk, lachen doet vergeten en lachen is gezond!

Dus mensen: don't forget to smile :-)


http://sarakroos.nl/theater/speellijst/

Trots

Ik zeg het veel te weinig, zeker tegen haar zelf. Ook dit is niet direct, maar tegen het "papier". Voor mij de manier die werkt en bij mij past en die zeker niet minder waardevol is.

Heel wat jaren terug als kind, als puber en als jong volwassene, zag ik lang niet altijd hoe lastig ze het heeft gehad, hoe moeilijk het soms voor haar was. Zonder te veel details te vertellen, kan ik zeggen dat ze er alleen voor stond om twee eigenzinnige meiden groot te brengen op een manier die bij haar paste. Tegenwoordig vrij normaal, maar toen een hele grote uitzondering en dat heeft ze geweten ook.

Ik ben het lang niet altijd met haar eens geweest. Meer niet dan wel realiseer ik me achteraf. Dat hoort misschien wel bij het kind zijn en eerlijk gezegd was ik ook gewoon de makkelijkste niet.

Samen met haar eigen ouders, mijn opa en oma, heeft ze geprobeerd er altijd voor ons te zijn, ons klaar te stomen voor de volwassen wereld en wat is ze dat toch goed gelukt. Mijn moeder, mijn opa en mijn oma, een drie-eenheid die niet kapot kon als het om mijn zus en mij ging.

Al die jaren later, hopelijk ook wijzer, denk ik regelmatig terug aan die periode en weet ik dat mijn lieve moeder haar stinkende best heeft gedaan en dat dat ook wel eens gezegd mag worden!

Lieve ma je hebt het goed gedaan en ja ik ben trots op de vechter die ik achteraf nu wel zie. X

Gewoon alleen wij

Gewoon alleen wij
Niemand om ons heen
Niks of niemand kijkt met ons mee

Gewoon alleen wij
Gordijnen dicht en alles uit
Alsof de wereld niet bestaat.

Hoe eenvoudig kan het zijn
Genieten zonder na te denken
Samen met zijn twee
Gewoon alleen wij.

Kwetsbaarheid

De buitenkant toont
Sterk en stoer.
Van binnen zit veel meer.

Zij die aandacht hebben
En de moeite nemen
Zien dit op een keer.

Veilig en ver opgeborgen
Zit kwetsbaarheid en pijn.

Als je die kunt zien
En respecteert
Wordt interesse niet geweerd.

Woorden

Woorden met diepe betekenis
Niet dagelijks besproken
Bij veel mensen in gedachten
Verstopt met eigen reden

Woorden met voor elk individu
Eigen betekenis en waarde
Bij jou en mij in gedachten
Ieder met een eigen verhaal

Sluit zeker niet je hart

Als je dingen niet wilt zien,

Sluit dan heel even je ogen.

Als je dingen niet wilt voelen

Sluit dan zeker niet je hart.

Stel je open voor het gevoel

Maak ruimte voor de pijn.

Pas dan weet je jezelf te vinden,

In het diepste van je zijn.

Storm in mijn hoofd

Het stormt in mijn hoofd
Mijn gedachten staan nooit stil

Misschien is een te groot woord
Gewoon niet wanneer ik wil.

Het hoofd leeg maken
Alles even terug op nul
Maar nul lijkt onbereikbaar
Mijn gedachten zijn te gul.

Is het erg,
Doet het me pijn?
Of is het eigenlijk heel gewoon
Deel van het Leandra zijn?

Dankbaar

Het speelt al een tijdje door mijn hoofd dat ik zo blij ben dat mijn dierbaren en ik tot nu toe vrijwel vrij zijn van allerlei dingen die je niemand toewenst. Niet dat niemand iets mankeert, maar gelukkig is niemand van hen levensbedreigend ziek. Dankbaar ben ik daar voor, maar durf het lang niet altijd hard op te zeggen, want stel je voor dat je het over jezelf af roept........

Tranen met tuiten huilde ik laatst bij een programma over Alzheimer. Diep geraakt door hoe het leven van een gezond gezin ineens compleet veranderde, nooit meer hetzelfde zou zijn. Man en vrouw beide van mijn leeftijd toen zij de diagnose kreeg. Hun leven op zijn kop, maar liefdevol slaan ze zich er door heen en grijpen alles aan om toch nog te genieten van dat wat voor hun belangrijk is.

Ook op de dag dat ik dit schrijf merk ik dat ik diep geraakt ben door een naar bericht over iemand die niet eens tot mijn directe omgeving behoort. Kippenvel toen ik het hoorde en meer dan dat. Waarom? Allereerst omdat ik besef hoe het leven van deze lieve mensen en hun naasten op zijn kop gegooid wordt. Daarnaast omdat ik weer zie dat ik gezegend ben met datgene wat ik heb. Of is het stiekem juist het besef dat dat wat ik heb zo kwetsbaar is. Dat je geen invloed hebt op dit soort dingen en dat je leven zomaar ineens een andere wending kan krijgen. Is het de angst om kwijt te raken wie ik koester, wie mij lief zijn?

Waar het ook vandaan komt, wat het ook is, blijkbaar ben ik er druk mee bezig en leeft het diep van binnen. Moet ik er iets mee of beter gezegd kan ik er iets mee? En dan weet ik dat ik er eigenlijk maar 1 ding mee hoef te doen en verder niet:

"Genieten van elke dag, ieder uur en elk moment."

Ik hoorde het laatst nog iemand tegen me zeggen en besefte me tegelijkertijd dat ik het ook vaak zeg, aardig op weg ben, maar het eigenlijk zelf nog veel te weinig doe.

Altijd blijven leren

Ja ja, een aantal maanden terug ben ook ik de 40 gepasseerd. De leeftijd waarvan ik vroeger echt vond dat je oud was. Waar ik tegenaan keek als een leeftijd die nog heeeel ver van mijn bed was. Nu 15 - 20 jaar verder ben ik dus blijkbaar oud en oh wat ben ik blij dat ik dat ben.

Nu weet ik namelijk dat oud van toen niet oud is en dat het een juist een geweldige periode in mijn leven is. Wie had ooit kunnen denken dat ik er op mijn 40e nog een diploma bij zou halen en daarna zelfs weer van plan zou zijn om verder te gaan leren. Vrijwillig met de neus in de boeken, steeds weer bij willen leren. Iets wat je me toen niet had hoeven vertellen.

Jaren later is het anders en merk ik dat ik nooit uitgeleerd ben op welk vlak dan ook. Of het nu is op persoonlijk vlak, werk, hobby of wat dan ook ik ben nooit uitgeleerd en dat is heerlijk en houdt me scherp. Natuurlijk is het hele leven een grote leerschool, die enerzijds heerlijk en anderzijds ondraaglijk kan zijn, maar het maakt me uiteindelijk wel tot wie ik ben.

Ik hoorde mezelf van de week tegen iemand zeggen, dat het leven voorbij is als ik besluit dat ik niks meer wil leren. Hoe meer ik daar over na denk, hoe meer ik besef dat dit echt is zoals ik het zie: niks meer willen leren staat voor mij gelijk aan stil staan en zelfs achteruit gaan en daar zal ik niet vrijwillig voor kiezen.

Elke dag leer ik bij, van situaties waar ik in terecht kom, mensen die ik om mij heen heb en van mensen die onverwacht op mijn pad komen. Ik leer door te doen en te durven en soms keihard op mijn bek te gaan, maar vooral door te zijn wie ik ben.

Er voor gaan

Als zekerheid plezier blokkeert,

Is het tijd er voor te gaan,

Het lef te hebben los te laten,

Te doen wat vrijheid geeft.

Tijd en keuzes

Druk, geen tijd, zoveel te doen, ik weet niet hoe ik het in moet plannen. Herkenbare uitspraken of komt het je totaal niet bekend voor?
Elke keer dat ik het mezelf te vaak hoor zeggen, heb ik me voorgenomen om iets beter na te denken en rustig de tijd te nemen om te bekijken of ik echt geen tijd heb.
Wil ik bloggen of een rondje hardlopen? De hele avond facebooken of lekker een avondje samen plannen maken? Overwerken of liever een avondje met vrienden doorbrengen? Leren of muziek luisteren, schoonmaken of bankhangen. Soms lastig, maar altijd je eigen keuze.

Met andere woorden, je kiest er zelf voor waar je je tijd voor in zet. Heb ik geen tijd meer om te actief te zijn op social media of om te bloggen (zoals de afgelopen periode), dan is dat een keuze en dan kies ik er voor om mijn tijd ergens anders in te steken.
In het begin hield ik mezelf nog voor dat dat niet kon en dat ik met regelmaat moest blijven bloggen, maar uiteindelijk besefte ik me, dat ook dit een keuze is.
Ja ik vind het leuk om te doen, maar nee niet ten koste van de mensen en dingen die belangrijker zijn.

Vanaf nu blog ik dan ook vooral wanneer ik er tijd voor vrij kan en wil maken. Hoor je een tijdje niks, niks aan de hand ik kom gewoon weer terug.....