Visitekaartje

Net als velen met mij, ben ik dagelijks te vinden op de Nederlandse snelwegen. Ik heb me in de loop der jaren geprobeerd niet al te druk te maken over alle rare capriolen die door medeweggebruikers uitgehaald worden. Ik zeg daar eerlijk bij dat dat me de ene dag beter lukt dan de andere. Soms laat ik alles wat gelaten over me heen komen en soms betrap ik mezelf op een flinke scheldpartij. Waarschijnlijk vrij herkenbaar.

Tijdens het afleggen van de kilometers heb ik me regelmatig afgevraagd of de bestuurders van auto's met duidelijke reclame uitingen zich realiseren dat zij hun werkgever of eigen bedrijf promoten op de weg. Dat zij als het ware het visitekaartje zijn. Regelmatig wordt ik gesneden of bijna van de weg gedrukt, regelmatig ook door gloednieuwe bolides met grote logo's en slogans. Zonder dat de chauffeur het zich realiseert associeer ik dit logo of deze slogan vervolgens met zijn/haar rijstijl. Vaak heb ik er over gedacht om het betreffende bedrijf eens te bellen of te mailen, maar meestal vergat ik dit gewoon weer. Een tijdje geleden was ik het echter echt zat! Na dit keer bijna echt van de weg gedrukt te zijn door een vertegenwoordiger van een grote woningcooperatie in de regio heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Dit ook mede omdat ik niet de enige auto was die bijna van de weg gedrukt werd. De chauffeur in kwestie herhaalde het geintje een keer of 4 voor mijn neus.
Onder vermelding van zijn kenteken heb ik de directie van de woningstichting gevraagd of zij zich realiseerden dat hun trots op deze manier vertegenwoordigd werd op de Nederlandse wegen. In de veronderstelling hier vervolgens niks meer over te horen, was ik in elk geval even mijn verhaal kwijt.


Tot mijn grote verrassing werd ik een paar dagen later gebeld door de chauffeur in kwestie. Hij boodt zijn excuses aan en meldde daarbij dat hij zich diep schaamde, mede omdat hij verantwoordelijk is voor de marketing en communicatie binnen hun organisatie..........

Zorg en respect

Zorg en respect

Wat is dat toch met huisartsen, specialisten, tandartsen en alle overige zorgaanbieders waar je in je leven nou eenmaal niet onderuit komt. Waarom heb ik toch regelmatig het gevoel dat zij denken dat ze heilig zijn en dat ik me maar gewoon moet laten behandelen alsof ik een of andere voetveeg ben.

Neem heel simpel als voorbeeld het op tijd komen voor een afspraak.  Zelf ben ik het type wat niet op tijd, maar meestal zelfs te vroeg in de wachtkamer plaats neemt. Helaas heb ik tot op de dag van vandaag slechts een enkele keer meegemaakt dat ik op tijd aan de beurt was. Eigenlijk alleen bij de tandarts als ik als eerste op de dag ingepland stond. In alle overige gevallen was mijn tijd duidelijk minder belangrijk dan de tijd van de zorgverlener en kon ik regelmatig wachten tot ik een ons woog. Wat me dan nog het meest irriteert is, dat als ik dan een keer door overmacht zelf te laat binnen kom, ik gelijk een uitbrander kan verwachten of in het ergste geval rechtsomkeert kan maken omdat men geen tijd meer heeft.

Misschien nog wel veel erger dan bovenstaande, is de manier waarop je tegenwoordig telefonisch te woord gestaan wordt door assistentes. De meest recente ervaring was de zogenaamde druppel die er voor gezorgd heeft dat ik op zoek ga naar een andere huisartsenpraktijk. Alsof ik een kleuter ben, werd ik terecht gewezen door een dame aan de andere kant van de telefoon die zelfs wist te zeggen dat het mijn eigen schuld was als ik voor mijn vakantie geen afspraak meer kon maken: “had u maar eerder moeten bellen”. Ja, als ik eerder had gevoeld dat het niet meer houdbaar was, dan had ik dat ook wel gedaan. Zien ze dan niet dat je juist geen hardloper probeert te zijn.

Dit bovenop het stellen van verkeerde diagnoses, overbodig paniek zaaien en het onnodig opzadelen met te zware medicijnen geven mij genoeg redenen om afscheid te nemen.

Weet je het maakt niet uit wie er in dit soort situaties gelijk heeft, het gaat om de manier waarop. Ik probeer iedereen in mijn leven met respect te behandelen en me te verplaatsen in de ander. Zo ook in bovenstaande situaties. Helaas merk ik te vaak dat dit andersom niet gebeurd en dat er weinig respect is voor de patiënt. Buiten alle ongemakken om, ben ik elke keer weer er blij dat ik niks bijzonders mankeer, dat ik niet afhankelijk ben van de zorgverleners, zoals anderen dat wel zijn.

Iedereen heeft toch zeker het recht om met respect behandeld te worden.

Nieuwe ervaringen

Eindelijk was het zover, afgelopen week is mijn NIMA opleiding eindelijk gestart. Maanden geleden heb ik de definitieve stap gezet om me in te schrijven. Toen de definitieve bevestiging binnen kwam viel er gek genoeg een last van mijn schouders en voelde het even of ik persoonlijk goedgekeurd werd.

Nu het eenmaal zover was, gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik maar denken dat daar niks van te merken was, maar al gauw hoorde ik thuis dat niks minder waar was. En waarom? Daar kan iedereen een flinke analyse op los laten, maar ik hou het er gewoon op dat het komt door het aan zien komen van een compleet nieuwe ervaring. Dat ik ondertussen eigenlijk gewoon stiekem stik zenuwachtig was, omdat ik voor het eerst sinds jaren weer een serieuze opleiding ga doen en dat doodeng vind, schuiven we gewoon lekker aan de kant.

Ik had al snel besloten mijn reis naar Utrecht af te leggen met het openbaar vervoer, geen gedoe met files en parkeren en onderweg de mogelijkheid om nog wat in de boeken te duiken. De reis zelf was ook een compleet nieuwe ervaring. Tot mijn verbazing had ik zelfs WIFI in de trein. Niet noodzakelijk, maar wel erg makkelijk als je onderweg nog wat wilt doen in plaats van alleen maar naar je overbuurman staren. Niet dat hij zo vreselijk was om aan te zien hoor, maar een groep Engelse militairen die met de boot van Engeland naar Hoek van Holland gereisd zijn en duidelijk de voorraad bier aan boord hebben doen slinken, zijn niet het meest fris ruikende reisgezelschap wat je je kunt wensen op de vroege morgen. Een beetje afleiding was dus wel wenselijk.

Aangekomen op Utrecht CS en vervolgens op de opleidingslocatie kon ik voelen dat de zenuwen weg gezakt waren en stapte ik vol zelfvertrouwen de lesruimte binnen. Een lekker gevoel en een goede basis voor zo’n dag. Een dag vol nieuwe mensen, meningen, inzichten en vooral boordevol nieuwe informatie. Een dag die natuurlijk begon met een voorstelronde waaruit bleek hoeveel verschillende redenen mensen kunnen hebben om hetzelfde te doen. Dat ze soms dezelfde keuzes maken, maar met uiteindelijk totaal andere doelen. Geweldig om met mensen vanuit zoveel verschillende branches aan dezelfde tafel te zitten en te horen hoe totaal anders die werelden er uit zien. Natuurlijk heb ik mijn eigen reden en doel om deze opleiding te volgen en is dat wat de komende maanden voor mij het belangrijkste is. Onderweg in de trein naar huis echter, realiseerde ik me dat het de mooiste wat ik mee terug neem uit deze eerste lesdag niks met de leerstof zelf te maken heeft: Na het volgen van deze opleiding neem ik nog veel meer kennis mee, dan waar ik voor kwam. De kennis die je op doet door open te staan voor andere mensen, hun werelden en hun inzichten.

Met dit in mijn achterhoofd en het besef dat er flink gestudeerd moet worden ga ik vol energie op naar de volgende les.

Voorpret

Kent u dat, weken lang of soms zelfs maanden lang nadenken over de volgende

vakantie. Wat gaat het worden? Een weekje weg in Nederland, een lang weekend weg met vrienden? Toch nog even naar de zon of dit keer de zuurverdiende centen steken in een mooie stedentrip.

Welke bestemming het uiteindelijk wordt lijkt soms niet eens belangrijk. Avond aan avond achter de laptop. Eerst afzonderlijk van elkaar en daarna gezellig samen site na site afstruinen naar die ultieme bestemming. Als de keuze dan uiteindelijk is gemaakt en het boekingsformulier is ingevuld, kunnen we niet wachten op de definitieve bevestiging van het reisbureau. De bevestiging voor onszelf van het ophangen van weer een hele mooie slinger op onze eigen feestje.

Mooi zo, beslissing genomen, definitief vast gelegd, iets moois om naar uit te kijken en weer door met de dagelijkse gang van zaken. Tenminste dat zou je denken, maar niets is minder waar. Nu begint het eigenlijk allemaal pas. Dacht je eindelijk die laptop weer aan de kant te schuiven, vergeet het maar…… We verdiepen ons in land, stad, hotel, restaurants, toeristische trekpleisters. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt vooraf al opgezocht. De ene na de andere site blijkt interessant en vergeet daarbij ook zeker de apps op de smartphone niet. Gedurende een paar weken hebben we de gehele bestemming meerdere keren voorbij zien komen en wordt de zin om te gaan groter en groter. Het aftellen begint en alles draait nog maar om 1 ding: vakantie, vakantie en oh ja vakantie……… Geloof me in gedachten ben ik er al 10 keer geweest, maar wat lijkt me ontzettend gaaf om er daadwerkelijk straks te zijn:

Ondergesneeuwd

Met mijn goede doelen hart heb ik eerst even getwijfeld of ik wel aan dit blog zou beginnen. Uiteindelijk heeft een gesprek met een leverancier mij toch overtuigd het te doen. Hij bleek mijn gedachten te delen en dat was net het zetje wat ik nodig had. Dank je wel Ard!

Na maanden van voorbereiding hebben afgelopen weekend ruim 6000 deelnemers mee gedaan aan de Ride For The Roses. Met elkaar hebben zij na een enorme krachtsinspanning totaal 2,1 miljoen euro opgehaald voor het KWF. Echt een ongelooflijke prestatie, ik kan niet anders zeggen. Toch stel ik mijzelf nu al een tijdje de vraag of het de organisatie ook gelukt was als hier een ander goed doel aan verbonden was. Is het niet het makkelijkst om voor een doel te kiezen, wat iedereen kent en waar iedereen persoonlijk bij betrokken is. Raken andere goede doelen niet veel te veel ondergesneeuwd door dit soort grote initiatieven. Zou het niet een veel grotere uitdaging zijn om hiervoor een veel minder bekend doel te kiezen, wat veel minder in de schijnwerpers staat. Deze doelen slaan volledig op tilt op het moment dat dit soort bedragen ter spaken komen. Welke acties er met heel veel liefde en toewijding ook bedacht worden, zij kunnen alleen maar dromen van dit soort opbrengsten.

Tegen beter weten in, zou ik diep in mijn hart de organisatie van de Ride For The Roses en haar hoofdsponsoren hierbij wel uit willen dagen om hetzelfde in gang te zetten voor de kanjers van het Nationaal MS Fonds. Misschien is het opschrijven van deze gedachten een mooie eerste aanzet en misschien komt er helemaal niks uit. Ik wil het in elk geval een keer uitgesproken hebben.